Lekker lullen in een ton, dat leek me ook wel wat. En dus werd ik buuttereedner. Aanvankelijk liet ik me bijstaan door Ben Heijnen; wel uit Swalmen, echter geen familie.
Later werkte ik samen met Nol Peters, Blericknaar en muzikant. Ik denk nog graag en met heel veel plezier terug aan de jaren met Nol.

Samen met Nol maakte ik de buutte de Alternatieve Prins. Ik herinner me de voorselectie in Meijel; het dak ging ervan af. Ik wist als tweedejaars nauwelijks wat me overkwam. Plots reed ik geschminkt en verkleed als Prins door Limburg van optreden naar optreden. Vaak drie per avond.

In die periode leerde ik Pierre Cnoops persoonlijk kennen. Hij droeg me voor als Drs. Humoris Causa bij de NUL. Ik werd gekroond tot ‘professor in de humor’. Het werd de enige en tevens meest nietszeggende titel die ik heb verworven. Ik kan er nu nog hartelijk om lachen. Maar de NOS Radio had ook lucht gekregen van mijn buutte als Prins en haalde me naar Hilversum voor een live radioprogramma op Nederland 1.

Vijf jaar geleden vroeg Piet Boonstra van het Duo Oetgesjlaope me: “Bert, wordt het niet tijd voor een boek over Pierre Cnoops? Ik was enthousiast en informeerde bij No Wolfs, hoofd marketing bij De Limburger of er belangstelling was. No had slechts twee woorden nodig. ‘Doen we!”

Bij Pierre thuis op de bank beleefde ik de meest bijzondere uren. Zijn vrouw Toos, die alle grappen al duizendmaal gehoord had, lachte nog harder dan ik. Hoe vaak Toos de gang naar de kelder maakte om weer een ander fotoalbum te halen. “Blief ze fit van”, zei Pierre dan. Albums van zijn kampioenschappen, optredens in Spanje, Curaçao, Zuid-Afrika, overal was hij geweest. Eindeloos veel fotoboeken, krantenknipsels, medailles en andere momenten en gebeurtenissen, die laten zien hoe uniek Pierre was.
Met veel plezier en liefde haalde Toos de boeken en foto’s uit de kelder, waar ze in de vergetelheid dreigden te raken. En al wilde Toos wel eens mopperen over zijn afwezigheid, zijn drukke agenda, van binnen sprak ze altijd met een warm hart over Pierre. Eén gebeurtenis heeft hem altijd gestoken; dat er buuttereedners zijn die vaker dan drie keer kampioen konden worden. Hij kwam uit een generatie dat je met drie titels op zak afzag van verdere deelname aan het kampioenschap. Die regel werd later geschrapt.

Aan het einde van een van die praatsessies zei Pierre: “Kom efkes mei achter kieke”. We liepen door zijn tuin waar een kennis de vijver had uitgebreid. En Pierre zei: “En die goudvisse, det zuut ter leuk oet, mer doe hobs der verder nieks aan”.

Vorige week nog zei Petra, mijn vriendin: “Bert, je moet Pierre nog eens bezoeken, dat stelt hij zeer op prijs.”
Helaas wordt dat vrijdag a.s. als zijn humor is verstild en hij voor de laatste keer op handen wordt gedragen.
Pierre, bedankt! Je hebt me laten zien hoe belangrijk humor is voor het leiden van een gezond en luchtig leven. Jij gaf mij en duizenden en duizenden anderen een kijkje in de hun eigen spiegel en liet ons zien dat relativeren de basis is van geluk!

Pierre, dich zal ich noojt vergaete!